"Το ξύπνημα της νιότης" Κυριάκος

Έρωτα...
που βρίσκεσαι στο θρόισμα των φύλλων...
στο γλυκό απόηχο του κύματος...
στη ζεστασιά του ήλιου...
στο φως του φεγγαριού...
και στη σιωπή της νύχτας...
ίσως... ίσως τη ζωή μου εσύ ορίζεις!

Τα μάτια σου... αχ τα μάτια σου!
ουρανός στη ζωή μου...
καθρεφτίζουν την ψυχή μου...
και όλα αυτά... στο φύσημα του ανέμου...

Το χαμόγελο σου... αχ το χαμόγελό σου Θεέ μου!
φως στην ψυχή μου...
τη φωτίζει τη ζωή μου...
και όλα αυτά... στην παιδική σου συντροφιά...

Μα τη νύχτα φεύγεις! χάνεσαι!
Κι η καρδιά μου πια ραγίζει...
η χαρά πια δε γυρίζει...
στης μοναξιάς την αγκαλιά...
βρίσκω τώρα συντροφιά...

Και ξέρεις... χάνομαι!
όχι για την ομορφιά...
ούτε για την ανάγκη!
μα για το συναίσθημα που όριζε την πλάση
του κόσμου που δημιούργησα μονάχα 'γω για σένα...

Μα πάλι εκεί! γυρίζεις!
τη ζωή μου να ορίσεις...
σα να μην έφτανε της αφέλειάς σου η μπόρα...
Κι εγώ εκεί! προσμένω!
σαν το πολυτιμότερο πράγμα στη ζωή μου
να μην είχε πια ποτέ χαθεί
στη νύχτα της ερήμου...

Μπορεί ποτέ σου μην το μάθεις
και όλα να μείνουν στον κόσμο των ονείρων...
μα πρέπει σίγουρα να καταλάβεις
πώς από του Έρωτα το βέλος
δεν γλίτωσε ποτέ κανείς!

Κι εδώ... σ'αυτή τη γλυκιά στιγμή της νύχτας...
επιλέγω να σου πω...
αγάπη μου... καληνύχτα...