"Νεφέλη" Κυριάκος

Tα βράδια είναι μεγάλα πια...
το σκοτάδι πέφτει...
τα βήματα χάνονται...
ο ρυθμός ξεθωριάζει...
η σιωπή κάθισε στο θρόνο της...

Μέσα από το σκοτεινό πέπλο
ίσως
και ν' αχνοφαίνονται χρώματα...
κάποιες γραμμές ονείρων,
ελπίδων
και ζωών που χάθηκαν·
χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου,
στο πέρασμα των ευκαιριών
που ποτέ δεν εκμεταλλευτήκαμε...

Επιλογή κι όνειρο...
όνειρο κι επιλογή...
η εικόνα σου εμφανίζεται μέσα από τα μαύρα πέπλα...
τρέχω να σε φτάσω!
να σε νιώσω!
να σε πιάσω!
η ευωδία σου γεμίζει το δωμάτιο...
η νεφέλη σου δίνει ζωή στους γκρίζους τοίχους...
Η κατάρα σ'έχει κάνει άπιαστη
μορφή ανέγγιχτη
σε κοιτάω...
σε ακούω...
μα δεν μιλάω·
δεν μιλάω μη χαθείς κι εσύ...
όπως τα σύννεφα περνούν και φεύγουν
έτσι κι εσύ!
ποια κατάρα με τυραννά
ποια κατάρα με κρατά δέσμιο του σκοταδιού;


Σ'ένα δωμάτιο γεμάτο γραμμές,
μορφές ονείρων χαμένων...
ζω.
Θα περιμένω·
περιμένω θάλασσα της ζωής μου
όμορφη.... όμορφη ψυχή μου!