"ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ" από τον φίλο μου Κυριάκο, ένα μικρό παιδί με μεγάλο ποιητικό ταλέντο...

Ψυχεδέλεια

by Kyriakos Sampag on Wednesday, 30 November 2011 at 00:29

Το μισος, ο μαυρος έρωτας που τυφλώνει το πλήθος, οι αιώνιες μαγεμένες αλυσίδες που κρατούν το βασίλειο της λήθης μακρυά από το δώρο της φύσης...
  μα ακόμα και οι αλυσίδες που είναι τυλιγμένες γύρω σου και σε κάνουν να πονάς... Και ποιος είναι ο φύλακας άγγελος σου που θα σε σώσει από την αυτοκαταστροφή?
  Τα μαύρα πλοκάμια απλώθηκαν στα εσώτερα βασίλεια... το χώμα, που άλλοτε ανάβλυζε αρώματα Ανατολής, κάποια ξεχασμένα όνειρα παλιών εποχών, γεμάτο πίσσα αγκομαχά.... καταρρέει.. και στη θέση του κρατήρες θλίψης... φωλιασμένο μίσος που αρρωσταίνει τη γη σου άνθρωπε... πόνος... πόνος! Αχνοί ψίθυροι γεμίζουν τον αέρα.... ελπίδα? ή όνειρο απατηλό?
 Και αν είναι όνειρο.. ποιος θα ήθελε να ξυπνήσει; Ποιο ον θα ήθελε να δει αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα που γεμίζει τις άδειες καρδιές με μίσος και μοχθηρία? Άνθρωπε, μην ξυπνάς.. Η αλήθεια πονάει...
 Μα ποιος ποτέ αντιστάθηκε στο άγνωστο? Τα μάτια ανοίγουν... και το τέλος πλησιάζει.. μια βαθιά ανάσα και οι ψίθυροι γίνονται βόμβος, ο βόμβος μπουμπουνητό, το μπουμπουνητό σεισμός! Και η γη σκίζεται! τώρα φως... μόνο φως... το τίποτα? το κάτι ? Έρωτας? Απάτη?
  Τι είναι αυτό που ρίζωσε βαθιά μέσα μου; ο πόνος, ή η αγάπη...; ή και τα δυο; Χάνομαι.. Βυθίζομαι... Όλα σκοτεινιάζουν. Και εγώ φεύγω... Εγκαταλείπω ή παλεύω?
Οι εσώτερες δυνάμεις μου λαμβάνουν τώρα δράση! Κόκκινο! το νερό της ζωής πνίγει την ύπαρξή μου! Βοήθεια.. ακούστηκε, ψίθυρος η φωνή.... Νερό.. παντού νερό! Εν μέσω τρικυμίας αναβλύζω... κάτι από παραμύθι θυμίζει το τοπίο! Μια λέξη βουίζει στο μυαλό μου... Σωτηρία! Τις σειρήνες... όχι άλλες σειρήνες!
Ακούω τις φωνές τους και φοβάμαι.. Φωνές παντού. Τα γλυκά πρόσωπα τους με κοιτούν. Ξέρω πως είναι λάθος μα το χέρι μου φτάνει στο δικό τους. Και τότε βλέπω μόνο τέρατα γύρω μου. Τα νερά αγριεύονται και εγώ πνίγομαι. Θωλό το τοπίο. Το παραμύθι γίνεται εφιάλτης και τα όνειρα γκρεμίζονται.
Γιατι? Καρφί στην καρδιά μου! ΓΙΑΤΙ? Πάλι στο τίποτα.... σωτήρα άγγελέ μου! ΒΟΗΘΕΙΑ! Σε θέλω.. πάντα σε θέλω... γιατί δεν είσαι εδώ? Γιατί τα μάτια σου με άφησαν καρδιά μου? Γιατί τα μάτια σου, πηγή αγάπης, γίναν συντριβάνι μαύρο? Γιατί, γιατί , γιατί? Το μάτια σου... η υπόσχεσή σου.... ξανά αλυσίδες... η πληγή άνοιξε.... κατόρθωμα μεγάλο... το βέλος έσπασε... τα δεσμά δε λύθηκαν... ποτέ!
Τα δεσμά... Αιώνιες πληγές στο σώμα... Μα πιο πολύ στην ψυχή! Ψάχνω να βρω το γαλάζιο και βλέπω μόνο μαύρο. Και φοβάμαι. Η φωνή χάνεται. Και ο πόνος μεγαλώνει. Λείπεις και νιώθω πως χάνομαι. Που είσαι; Γιατί σε άφησα να φύγεις καρδιά μου; Ανοίγω τα μάτια μα εύχομαι να έμεναν για πάντα κλειστά. Συγχώρεσε με που είμαι εγώ και όχι αυτό που αναζητούσες.
Κι αυτό απάτη! Συνειδητοποιώντας την ύπαρξή μου κατάλαβα πως σκοπός είναι η αλλαγή... πάντα στόχος το μετά! Και το τώρα? τίποτα για το τώρα... το τώρα είναι παρελθόν και το μέλλον άπιαστο.... αδικία! ΑΔΙΚΙΑ! ΑΔΙΚΙΑ! Οι φωνές ουρλιάζουν στα αυτιά μου! Το Μαύρο Πέπλο εκεί... απαράλλαχτο.. ατελείωτο... Θάλασσα Σκοτεινή! Δώσε Θεέ μου κάτι από εσένα... δώσε Θεέ μου! Και η καρδιά φεύγει απ' το σώμα.. γιατί η καρδία είναι που μένει... η καρδιά ποτέ δεν μου άνηκε... Άγγελε του Ελέους! Ιδού η αποστολή σου... το άψυχο κορμί σου αιώνια θα κείτεται εδώ.... αιωνία σου η μνήμη... Αιώνα Μέγιστε! Αιώνα... απατεώνα.
Η καρδιά δεν ήταν ποτέ δική μου. Ανήκε σε άλλον από την αρχή, απλά δεν το είχα καταλάβει. Όταν διαπίστωσα ότι πάνω της είχε το όνομα σού ήταν αργά. Είχα πονέσει. Και ξαφνικά δάκρυα. Κοιτάζω τον καθρέφτη. Βλέπω ένα πρόσωπο θωλό που ζητάει απεγνωσμενα βοήθεια... Γιατιιιιί? είναι άδικο, φωνάζω μα δεν ακούγομαι. Η φωνή μου χάνεται στο πλήθος. Σε ένα πλήθος που βλέπω αλλά δεν νιώθω. Λείπεις εσύ. ΓΙΑΤΙ; Τα μάτια κλέινουν και το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου βάφει το σκοτάδι με ένα πορφυρό χρώμα. Ταξίδι ή τέλος;
Το χειροκρότημα είναι βαθύ και μακρόσυρτο... Μεγάλες δόξες! Επεφημίες..! Λουλούδια ψεύτικα πετάνε εδώ κι εκεί.... να καλυφθεί η μεγαλομανία και ο εγωισμός.. άνθρωπε.. άνθρωπε!!! Οι κουρτίνες πέφτουν.. η παράσταση έλαβε τέλος! Το πλήθος αποχωρεί.. τα φώτα σβήνουν... και το τοπίο αλλάζει! Το Θέατρο της ζωής σου έλαβε τέλος! Και τώρα αρχίζει η απολογία.... Γιατί? Η ζυγαριά κλείνει προς το μέρος σου... Γιατί? Τα λάθη απαριθμούνται... Γιατί? η τυφλή κυρία τρέφει συναισθήματα που δεν θες να αγγίξεις... το βλέμμα της ανύπαρκτο μα διαπεραστικό... Γιατί? Τρόμος σε γεμίζει.. Γιατί? Δεν είναι αυτό που νομίζεις..
Ήρθε το τέλος και φοβάσαι. Τρομάζεις μόνο με την σκέψη δειλέ άνθρωπε!! τρέχεις... Προσπαθείς να ξεφύγεις. Για πρώτη φορά στην ζωή σου προσπαθείς. Μα ποια ζωή; εκείνη χάθηκε και σκορπίστηκε στην άβυσσο σαν σκόνη. Σκόνη; Έρημος μπροστά σου. Η ψυχή σου βρίσκεται κάπου εκεί. Αλλά που; Αυτοκαταστροφή για άλλη μια φορά; Ή προσπάθεια για το ακατόρθωτο?
Η έρημος ακατανόμαστη μα γνωστή! Εδώ... που ο εγωισμός στραγγαλίζεται σαν μωρό στην κούνια.. εδώ που η προσωπικότητα δεν έχει λόγο ύπαρξης.. εδώ που το σκοτάδι είναι ο μόνος δρόμος... και η επιστροφή αδύνατη... Το τέλος βρίσκεται στη γνώση, η ελπίδα στη θέωση... μα η θεική βοήθεια λαμβάνει τέλος... και τώρα.. ΜΟΝΟΣ!
Για μια ακόμα φορά μόνος. Δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα παρά μόνο μίσος. Για τον εαυτό σου. Εσύ ευθύνεσαι που έφτασες ως εδώ. Βουλιάζεις σε μια θάλασσα και πλοκάμια τυλίγονται γύρω σου. Κοφτερά δόντια παντού. Μα δεν φοβάσαι. Τι χειρότερο από την ζωή? ο θάνατος? αναρωτιέσαι μα δεν κινείσαι. Περιμένεις. Κλείνεις τα μάτια, ψιθυρίζεις "σ'αγαπώ" και περιμένεις. Τελος?
Ο δρόμος μονόδρομος! Μόνο μπροστά! Καταλαβαίνεις ότι η μοναξιά είναι αρετή... η αγάπη είναι πίσω.. και τα πάντα μπροστά! Η Χρυσή Πόλη με τις αστραφτερές σκεπές πλέον κατέρρευσε... ο άγγελος σου έγινες εσύ! Και το νόημα ύπαρξης είναι λίγο πριν το τέλος... Μπροστά λοιπόν! Αν τα θες όλα, πιάσε τα! Ακόμη μια δοκιμασία.... Στην έρημο η απάντηση! Στην έρημο το κλειδί! Στο μετά η σωτηρία.. στο στέμμα τα πάντα.... Στην κορφή λοιπόν! Ή τώρα ή ποτέ ξανά!
Ίσως και προς το τέλος να κατάλαβες.. ίσως δεν είναι πολύ αργά. ΙΣΩΣ. Βαδίζεις, ξέροντας πως πας στο κενό και στο τίποτα. Αλλά δεν έχεις άλλη επιλογή. Η πρόκληση μεγαλώνει. Λίγα βήματα ακόμα και το βασανιστήριο τελειώνει. Μα θες να τελειώσει; Τώρα που εμαθες να πονάς αξίζει να χαθείς; ΙΣΩΣ.
Η απόφαση πάρθηκε... και ξαφνικά σιωπή... δυο γλυκά χέρια σε αγγίζουν... ένα γλυκό τραγούδι σε ξυπνάει... Όνειρο? Όλα ένα όνειρο? Το μέρος φαίνεται γνώριμο.... η αυγή από τις χαραμάδες εισβάλει στο δωμάτιο... οι τοίχοι παίρνουν πίσω το χρώμα τους... η ζωή σου βγάζει φτερά.... η πρώτη λέξη που σου έρχεται... Έμαθα... έμαθα? Ποιος στα αλήθεια νοιάζεται? Καλημέρα.
Αναρωτιέσαι αν έμαθες. Μα ναι έμαθες.
Ακουμπάς τα χέρια που είναι δίπλα σου, λες ψυθυριστά ένα σ'αγαπώ και χαμογελάς. Καλημέρα.
Άβυσσος η ψυχή μας...