«Έχει το δικαίωμα να ελπίζει κανείς ότι,

ανάμεσα από τα φοβερά κυκλοτρόνια

και τους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους,

μια μέρα, όπως ανάμεσα από δυο μαλτεζόπετρες,

θα ξεφυτρώσει πάλι, σαν καταπόρφυρη παπαρούνα,

η ΠΟΙΗΣΗ»

Οδυσσέας Ελύτης

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Κυριάκος ξανά

Πώς μπορείς να δεις με ρομαντισμό την απόσταση; Σε ένα σύμπαν που όλα ρέουν... όλα κινούνται και όλα δονούνται, πώς στ' αλήθεια μπορείς να είσαι σίγουρος ότι όλα θα είναι ίδια; Οι άνθρωποι αλλάζουν... οι καταστάσεις τους αλλάζουν! Όλα αυτά τα συναισθήματα, όλες αυτές οι δοκιμασίες χτίζουν έναν χαρακτήρα που τελικά... ίσως και να μην είναι ο καθένας μας υπαίτιος γι΄αυτόν.
Όμως, χωρίς αισιοδοξία κανείς δεν μπορεί να ζήσει. Ευκαιρίες θα φύγουν και επιλογές θα χαθούν, το θέμα είναι να μπορέσουμε να κερδίζουμε τις περισσότερες! Μέσα σ' αυτόν τον αέναο πόλεμο για λύτρωση, για ζωή και για ευτυχία, τρία όνειρα στην πραγματικότητα άπιαστα κι απατηλά, κανείς διαγράφει το δικό του ταξίδι στη Λεωφόρο των Κόσμων με μια κατάρα να τον κυνηγά και να τον τυφλώνει... την άγνοια του ποιος είναι στα αλήθεια.... Ποιος είμαι τελικά; Τί κάνω; Γιατί διάλεξα να είμαι εδώ και προπάντων..... Πού πάω; Ερωτήσεις που άλλοτε ήταν ρητορικές, τώρα αποτελούν το κέντρο της ύπαρξης μας. Άπληστος ο άνθρωπος.
Σε όλο το ταξίδι... το φύσει μοναχικό, πάντα ψάχνουμε τον παντοτινό συνοδοιπόρο, τον άνθρωπο εκείνο που θα αφιερώσει το ταξίδι του, όχι για να φτάσει στο τέλος, αν τελικά υπάρχει πράγματι, αλλά για να βοηθήσει εσένα, άνθρωπε, να φτάσεις στο δικό σου... τέλος. Εγωιστής ο άνθρωπος.
Μα τότε αυτός που θέλει πράγματι να βοηθήσει, να αφιερωθεί στον... συνοδοιπόρο του, σα να τον προστάζει μια ψεύτικη ειμαρμένη, μια μοίρα κατά τα φαινόμενα άδικη, στ' αλήθεια που υπάγεται; Πού ανήκει και ποια η ταυτότητα αυτού; Αβοήθητος ο άνθρωπος.
Σαν περιπλανόμενη κατάρα... σε ερήμους ατελείωτες και εχθρικές... υπάρχει ένας άνθρωπος που σε περιμένει. Κρίνε άνθρωπε τον εφιάλτη σου! Κρίνε και το όνειρό σου. Η επιλογή είναι δική σου και ο κριτής σου κρύβεται κάπου πέρα από τις αμφιβολίες σου. Μην ανησυχείς... Για όλους μας είναι γνώριμη η μορφή του. Μην τρομάζεις... φύσει αδύνατο να τον αποφύγεις...
Οι σκέψεις, απ' την άλλη, μοιάζουν κάπως παράξενες. Εδώ, στο κέντρο του κόσμου, τί είναι το αληθινό και τι το ψεύτικο; Είμαστε κι εμείς σκέψεις, μαριονέτες ή όντα υπαρκτά; Ένα να θυμάσαι και ποτέ μην το ξεχάσεις. Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν συμβαίνει, η ύπαρξη και η επιβίωση σου βρίσκεται στα χέρια σου. Άνθρωπε πάντα γι' αυτό να προσπαθείς! Γιατί κι αν ακόμα χαθείς μέσα σ' αυτήν την αχανή Λεωφόρο, τουλάχιστον θα ξέρεις ότι είσαι εκεί! Μα αν χαθείς και απ' αυτό το κατά τ' άλλα γνώριμο έδαφος και το μέρος σου φαίνεται ξένο... τότε λυπάμαι... εσένα και εμένα για την θλίψη που κυρίευσε πριν αιώνες το γένος μας.... Το τέλος, μακρινό ή κοντινό, έρχεται και κανένας μας δεν θα το αποφύγει ποτέ.
Ατέρμων ο κύκλος των ερωτημάτων...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου