"Συνάντηση" του Κυριάκου

Μαυροφορεμένες φιγούρες τριγυρνάνε στα σοκάκια μιας ερημωμένης πόλης... Ο αέρας του φθινοπώρου παρασέρνει κίτρινα φύλλα... πεσμένα από δέντρα άλλοτε περήφανα. Η σιωπή κυριαρχεί... μόνο ένας αμυδρός πένθιμος ήχος καμπάνας σπάει την τόση μονοτονία... “Αχ... τίποτα κι εδώ...” σκέφτεται αυτός ο παράξενος ταξιδιώτης. Το φως όλο και λιγοστεύει... “Προχώρα!”. Μια αλλόκοσμη διαταγή σπρώχνει αυτόν τον νέο γέροντα σε ένα παράξενο δρομάκι. Το τέλος του φαίνεται αχανές... “Παράξενο...”. Ένας δρόμος ξένος και γνωστός... εγκαταλελειμένα σπιτάκια... παλίες σωριασμένες ευτυχίες... Τέλη ζωών και οικογενειών... δρόμων και μονοπατιών πολύ παράξενων... “Έτσι είναι η Πόλη του Φύλακα” ακούγεται πάλι η αλλόκοσμη όμορφη φωνή. Τα μάτια του ταξιδιώτη γεμίζουν δάκρυα... Ένας ξένος πόνος τρυπάει τα σωθικά του! Προχωράει... Ξαφνικά ο δρόμος τελειώνει σε έναν γκρεμό... Μια κουκουλομένη φιγούρα ατενίζει το κενό... Από κάτω ο ταξιδιώτης βλέπει κάτι πρωτόγνωρο... Και πια η καρδιά του σπάει σε κομμάτια... Το κενό τον γεμίζει και δεν μπορεί να πιστέψει τούτην την καταστροφή. “Το Τέλος της Επιθυμίας” ψιθυρίζει παρηγορητικά η φωνή... Οι λυγμοί δεν του δίνουν περιθώριο για ανάσα... Από κάτω χάσκουν άψυχα κορμιά ανθρώπων κάθε ηλικίας... Σπίτια σπασμένα σε μπάζα... Χαμόγελα και φωνές έχουν χαθεί σε αυτό το απόκοσμο τέλος... Γνώριμες παρουσίες χάσκουν νεκρές στα ερείπια ονείρων και ζωών περασμένων... Η μορφή ζητάει βοήθεια και συγγνώμη... Τίποτα δεν ήταν στο χέρι του... Γιατί ποτέ δεν του δόθηκε τέτοια δύναμη... Δύναμη επιλογής... Η μαυροφορεμένη φιγούρα γυρνάει και κοιτάει τον ταξιδιώτη.... Βγάζει την κουκούλα και αποκαλύπτεται μια γυναίκα... με δακρυσμένα μάτια και με βραχνή φωνή τρέχει στην αγκαλιά του ταξιδιώτη... “Δεν άντεχα άλλο μόνη μου άνθρωπε! Δεν άντεχα! Πόσο μου έλειψες.. πόσο....!”. Ο ταξιδιώτης δεν ήξερε την κοπέλα... Μα την ένιωθε τόσο κοντά του... τόσο δική του... Ξάφνου όλα άστραψαν... Όλα παραδώθηκαν σε έναν ξέφρενο χορό αναγέννησης και εξέλιξης... Η φωνή μίλησε για τελευταία φορά μέσα του... “Άξιος να εισέλθεις στην Χρυσή Πόλη! Τώρα πορεύσου μόνος σου με όσα διδαχτήκαμε ταξιδιώτη...”. Τα όνειρα ζωντάνεψαν... ο χρόνος χάθηκε, μα πράγματι δεν υπήρξε ποτέ! Όλα έγιναν ένα και με έναν ήχο ασταμάτητο, έναν παλμό που όλο και δυνάμωνε, όλα ενώθηκαν στο ένα κι αυτό άτομο... “Άγνωστε Αναζητητή! Προχώρα στο δρόμο που χάραξες! Προχώρα...”.