Γράμμα σ' έναν ποιητή

"A hug from a stranger" Κυριάκος

I was just wondering...
how does it feel to have a warm hug?
And then, like a wish,
I dreamed about a hug...
what a weird hug!
Neither warm nor cold...
But somewhere in the middle,
definetely filling gaps...
huge empty gaps which
love, warmth and partnership never touched...
what a weird hug!
Filling needs that you have never imagined...
Giving love to creatures who need it...
Being the light in the soul's darkness,
the lighthouse in the rough sea!
so be strong..
someone may need you out there...
he may need your strength...
be sure and just become the hope for others..
Just always remember!
Someone truly needs you...
someone may dream about you...
someone...

Someone from the past?
Maybe from the future?
He may be living with us...
becoming the company
in the loneliness of your heart...
May he be a human?
Maybe the shadow in the dark?
Definitely he is your partner...
the child you never had!

"Το ξύπνημα της νιότης" Κυριάκος

Έρωτα...
που βρίσκεσαι στο θρόισμα των φύλλων...
στο γλυκό απόηχο του κύματος...
στη ζεστασιά του ήλιου...
στο φως του φεγγαριού...
και στη σιωπή της νύχτας...
ίσως... ίσως τη ζωή μου εσύ ορίζεις!

Τα μάτια σου... αχ τα μάτια σου!
ουρανός στη ζωή μου...
καθρεφτίζουν την ψυχή μου...
και όλα αυτά... στο φύσημα του ανέμου...

Το χαμόγελο σου... αχ το χαμόγελό σου Θεέ μου!
φως στην ψυχή μου...
τη φωτίζει τη ζωή μου...
και όλα αυτά... στην παιδική σου συντροφιά...

Μα τη νύχτα φεύγεις! χάνεσαι!
Κι η καρδιά μου πια ραγίζει...
η χαρά πια δε γυρίζει...
στης μοναξιάς την αγκαλιά...
βρίσκω τώρα συντροφιά...

Και ξέρεις... χάνομαι!
όχι για την ομορφιά...
ούτε για την ανάγκη!
μα για το συναίσθημα που όριζε την πλάση
του κόσμου που δημιούργησα μονάχα 'γω για σένα...

Μα πάλι εκεί! γυρίζεις!
τη ζωή μου να ορίσεις...
σα να μην έφτανε της αφέλειάς σου η μπόρα...
Κι εγώ εκεί! προσμένω!
σαν το πολυτιμότερο πράγμα στη ζωή μου
να μην είχε πια ποτέ χαθεί
στη νύχτα της ερήμου...

Μπορεί ποτέ σου μην το μάθεις
και όλα να μείνουν στον κόσμο των ονείρων...
μα πρέπει σίγουρα να καταλάβεις
πώς από του Έρωτα το βέλος
δεν γλίτωσε ποτέ κανείς!

Κι εδώ... σ'αυτή τη γλυκιά στιγμή της νύχτας...
επιλέγω να σου πω...
αγάπη μου... καληνύχτα...

"Συναισθήματα ενός λαβωμένου" Κυριάκος

Πολλές φορές κατέβηκα στις θάλασσες του Άδη
αγάπες, φίλους και γνωστούς βρήκα μες το σκοτάδι
λόγους δεν αναζήτησα....μήτε και χελιδόνια!
άνοιξη, καλοκαιριά...σε τούτο το χειμώνα....

Δεν είναι κρύα η καρδιά...
ξέρεις ποτέ δεν ήταν!
κι ας είναι μες την παγωνιά
κι ας είναι μες τα χιόνια!
Πάντα μένει εκεί· ζεστή
να περιμένει ακόμα!

Τον ήλιο να παρακαλεί
παράθυρα ν' ανοίγει!
για να 'ρθει ετούτη η ψυχή
που με καημό και προσμονή...
μέσα σε τούτη τη σιγή
χρόνια την περιμένει...

Ψυχή εσύ αιώνια...
ψυχή εσύ πλανεύτρα
που την καρδιά μου τη σκιρτάς
που την καρδιά μου ξέρεις
σε χιλιοπαρακαλώ! σε χιλιοϊκετεύω!
Μην τη χτυπήσεις άγρια
μη μου την επληγώσεις
γιατί χρόνια προσπάθησα...
χρόνια απεγνωσμένα!
να τη μαζέψω όσο μπορώ
μονάχα 'γω για σένα...


Και τώρα που κατάλαβες
τι είναι αυτό που θέλω...
αυτό που τόσο αγαπώ, αυτό που εγώ προσμένω
δείξε επιείκια ψυχή
σε αυτό που λέν' αγάπη!
Κι εγώ εδώ σου ορκίζομαι...
σ' αυτήν εδώ την πλάση!
πώς της αγάπης το φιλί...
η καρδιά και η ψυχή
με χάρη θα χαρίσουν!

"Νεφέλη" Κυριάκος

Tα βράδια είναι μεγάλα πια...
το σκοτάδι πέφτει...
τα βήματα χάνονται...
ο ρυθμός ξεθωριάζει...
η σιωπή κάθισε στο θρόνο της...

Μέσα από το σκοτεινό πέπλο
ίσως
και ν' αχνοφαίνονται χρώματα...
κάποιες γραμμές ονείρων,
ελπίδων
και ζωών που χάθηκαν·
χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου,
στο πέρασμα των ευκαιριών
που ποτέ δεν εκμεταλλευτήκαμε...

Επιλογή κι όνειρο...
όνειρο κι επιλογή...
η εικόνα σου εμφανίζεται μέσα από τα μαύρα πέπλα...
τρέχω να σε φτάσω!
να σε νιώσω!
να σε πιάσω!
η ευωδία σου γεμίζει το δωμάτιο...
η νεφέλη σου δίνει ζωή στους γκρίζους τοίχους...
Η κατάρα σ'έχει κάνει άπιαστη
μορφή ανέγγιχτη
σε κοιτάω...
σε ακούω...
μα δεν μιλάω·
δεν μιλάω μη χαθείς κι εσύ...
όπως τα σύννεφα περνούν και φεύγουν
έτσι κι εσύ!
ποια κατάρα με τυραννά
ποια κατάρα με κρατά δέσμιο του σκοταδιού;


Σ'ένα δωμάτιο γεμάτο γραμμές,
μορφές ονείρων χαμένων...
ζω.
Θα περιμένω·
περιμένω θάλασσα της ζωής μου
όμορφη.... όμορφη ψυχή μου!

"Αλλιώτικη Εξομολόγηση" Κυριάκος

Ήχοι βουίζουνε στα αυτιά μου...
Καινούργιοι ανέμοι λυσσομανάνε...
ο χρόνος, ο πανούργος γιατρευτής με την πανάκεια του,
γυρίζει να σ' αγκαλιάσει...
Το απαλό αγέρι του.. μέσα στην καταιγίδα που εσύ προκάλεσες, ω θεέ,
παρασέρνει μαζί του ακόμα κι εσένα.. θεόρατη δύναμη της δημιουργίας..
Ξανθέ πρίγκιπα... λευκέ ιππότη.. ποιον νόμιζες θα ξεγελάσεις? Ποια μοίρα θαρρούσες σε έστελνε να σπάσεις δεσμά αιώνια... μαγεμένα?
Δεν είναι επιλογή του καθενός.. τη μοίρα να ορίζει...
Πράξεις.. πράξεις.. πράξεις! Αλληλουχίες γεγονότων σε θέση παντοδύναμου... Η δύναμη σου χάνεται.. όπως κάποτε δημιουργήθηκε... ο έλεγχος σου ξεθωριάζει... μέσα στη σιωπή μιας νύχτας.. στο σκέπασμα ενός ονείρου που ακόμα αντηχάει γλυκά... και που ο απόηχός του γρατζουνάει την καρδιά σαν χορδές ξεκούρδιστης κιθάρας...
Δάκρυα... μικρές δροσοσταλίδες... η αχώριστη παρέα μιας ανθρώπινης ζωής... πόνος.. παντοτινός συνοδοιπόρος... καλύτερος φίλος απ' όλους.. πάντα σε περιμένει.. πάντα σε συντροφεύει... και απλά σιωπά για να λάμψει η αδελφή του... Ευτυχία..!
Μικρέ πλανευτή... τι σόι πράγματα υπόσχεσαι? Τι σόι ον είσαι εσύ? Η αγκαλιά σου με συνθλίβει... με σκοτώνει... γιατί είναι αόρατη... ονειρεμένη.. μα μακρινή... Στα κομμάτια η λογική του κόσμου.. Το ονομά σου θα φωνάζω... και ύστερα.. θα κλάψω...
Ζωή κλεμμένη.. κρυστάλλινες υποσχέσεις... προϊόντα ενός υδάτινου κόσμου... υπερβατού! Νύχτες.. νύχτες... νύχτες! Ημερολόγια γραμμένα σε πορσελάνινες επιφάνειες... γλυκά και όμορφα μα εύθραυστα! Σκέψεις στη θέση τυράννου... προσταγές αλλόκοσμες... φωνές παραινετικές... προϊόν μιας ελεήμονος διανοίας.. μα όχι του Θεού, του Κτίστη του Παντός... μια ειλικρινή αλήθεια... προϊόν μιας διψασμένης παρουσίας... μια ανήκουστη ευχή χαμένη στο τίποτα του κάτι... λόγια αέρινα.. ποτέ ακουσμένα από ανθρώπινο αυτί... έξυπνο παιχνίδι μικρών νεράιδων... παιχνιδιάρικων αιθέρινων πλασμάτων...
Πόλεμος! Σκοτάδι... κάτι θυμίζει λίγο από σπίτι... Μικρή η διαφορά της πραγματικότητας από εδώ... Χα! Πραγματικότητα..... πλάνη.. πλάνη... πλάνη! Τα μάτια μου θα κλείσω... ως το τρία.. και όλοι έχετε φύγει! 3...2...1...

"Συνάντηση" του Κυριάκου

Μαυροφορεμένες φιγούρες τριγυρνάνε στα σοκάκια μιας ερημωμένης πόλης... Ο αέρας του φθινοπώρου παρασέρνει κίτρινα φύλλα... πεσμένα από δέντρα άλλοτε περήφανα. Η σιωπή κυριαρχεί... μόνο ένας αμυδρός πένθιμος ήχος καμπάνας σπάει την τόση μονοτονία... “Αχ... τίποτα κι εδώ...” σκέφτεται αυτός ο παράξενος ταξιδιώτης. Το φως όλο και λιγοστεύει... “Προχώρα!”. Μια αλλόκοσμη διαταγή σπρώχνει αυτόν τον νέο γέροντα σε ένα παράξενο δρομάκι. Το τέλος του φαίνεται αχανές... “Παράξενο...”. Ένας δρόμος ξένος και γνωστός... εγκαταλελειμένα σπιτάκια... παλίες σωριασμένες ευτυχίες... Τέλη ζωών και οικογενειών... δρόμων και μονοπατιών πολύ παράξενων... “Έτσι είναι η Πόλη του Φύλακα” ακούγεται πάλι η αλλόκοσμη όμορφη φωνή. Τα μάτια του ταξιδιώτη γεμίζουν δάκρυα... Ένας ξένος πόνος τρυπάει τα σωθικά του! Προχωράει... Ξαφνικά ο δρόμος τελειώνει σε έναν γκρεμό... Μια κουκουλομένη φιγούρα ατενίζει το κενό... Από κάτω ο ταξιδιώτης βλέπει κάτι πρωτόγνωρο... Και πια η καρδιά του σπάει σε κομμάτια... Το κενό τον γεμίζει και δεν μπορεί να πιστέψει τούτην την καταστροφή. “Το Τέλος της Επιθυμίας” ψιθυρίζει παρηγορητικά η φωνή... Οι λυγμοί δεν του δίνουν περιθώριο για ανάσα... Από κάτω χάσκουν άψυχα κορμιά ανθρώπων κάθε ηλικίας... Σπίτια σπασμένα σε μπάζα... Χαμόγελα και φωνές έχουν χαθεί σε αυτό το απόκοσμο τέλος... Γνώριμες παρουσίες χάσκουν νεκρές στα ερείπια ονείρων και ζωών περασμένων... Η μορφή ζητάει βοήθεια και συγγνώμη... Τίποτα δεν ήταν στο χέρι του... Γιατί ποτέ δεν του δόθηκε τέτοια δύναμη... Δύναμη επιλογής... Η μαυροφορεμένη φιγούρα γυρνάει και κοιτάει τον ταξιδιώτη.... Βγάζει την κουκούλα και αποκαλύπτεται μια γυναίκα... με δακρυσμένα μάτια και με βραχνή φωνή τρέχει στην αγκαλιά του ταξιδιώτη... “Δεν άντεχα άλλο μόνη μου άνθρωπε! Δεν άντεχα! Πόσο μου έλειψες.. πόσο....!”. Ο ταξιδιώτης δεν ήξερε την κοπέλα... Μα την ένιωθε τόσο κοντά του... τόσο δική του... Ξάφνου όλα άστραψαν... Όλα παραδώθηκαν σε έναν ξέφρενο χορό αναγέννησης και εξέλιξης... Η φωνή μίλησε για τελευταία φορά μέσα του... “Άξιος να εισέλθεις στην Χρυσή Πόλη! Τώρα πορεύσου μόνος σου με όσα διδαχτήκαμε ταξιδιώτη...”. Τα όνειρα ζωντάνεψαν... ο χρόνος χάθηκε, μα πράγματι δεν υπήρξε ποτέ! Όλα έγιναν ένα και με έναν ήχο ασταμάτητο, έναν παλμό που όλο και δυνάμωνε, όλα ενώθηκαν στο ένα κι αυτό άτομο... “Άγνωστε Αναζητητή! Προχώρα στο δρόμο που χάραξες! Προχώρα...”.

Κυριάκος ξανά

Πώς μπορείς να δεις με ρομαντισμό την απόσταση; Σε ένα σύμπαν που όλα ρέουν... όλα κινούνται και όλα δονούνται, πώς στ' αλήθεια μπορείς να είσαι σίγουρος ότι όλα θα είναι ίδια; Οι άνθρωποι αλλάζουν... οι καταστάσεις τους αλλάζουν! Όλα αυτά τα συναισθήματα, όλες αυτές οι δοκιμασίες χτίζουν έναν χαρακτήρα που τελικά... ίσως και να μην είναι ο καθένας μας υπαίτιος γι΄αυτόν.
Όμως, χωρίς αισιοδοξία κανείς δεν μπορεί να ζήσει. Ευκαιρίες θα φύγουν και επιλογές θα χαθούν, το θέμα είναι να μπορέσουμε να κερδίζουμε τις περισσότερες! Μέσα σ' αυτόν τον αέναο πόλεμο για λύτρωση, για ζωή και για ευτυχία, τρία όνειρα στην πραγματικότητα άπιαστα κι απατηλά, κανείς διαγράφει το δικό του ταξίδι στη Λεωφόρο των Κόσμων με μια κατάρα να τον κυνηγά και να τον τυφλώνει... την άγνοια του ποιος είναι στα αλήθεια.... Ποιος είμαι τελικά; Τί κάνω; Γιατί διάλεξα να είμαι εδώ και προπάντων..... Πού πάω; Ερωτήσεις που άλλοτε ήταν ρητορικές, τώρα αποτελούν το κέντρο της ύπαρξης μας. Άπληστος ο άνθρωπος.
Σε όλο το ταξίδι... το φύσει μοναχικό, πάντα ψάχνουμε τον παντοτινό συνοδοιπόρο, τον άνθρωπο εκείνο που θα αφιερώσει το ταξίδι του, όχι για να φτάσει στο τέλος, αν τελικά υπάρχει πράγματι, αλλά για να βοηθήσει εσένα, άνθρωπε, να φτάσεις στο δικό σου... τέλος. Εγωιστής ο άνθρωπος.
Μα τότε αυτός που θέλει πράγματι να βοηθήσει, να αφιερωθεί στον... συνοδοιπόρο του, σα να τον προστάζει μια ψεύτικη ειμαρμένη, μια μοίρα κατά τα φαινόμενα άδικη, στ' αλήθεια που υπάγεται; Πού ανήκει και ποια η ταυτότητα αυτού; Αβοήθητος ο άνθρωπος.
Σαν περιπλανόμενη κατάρα... σε ερήμους ατελείωτες και εχθρικές... υπάρχει ένας άνθρωπος που σε περιμένει. Κρίνε άνθρωπε τον εφιάλτη σου! Κρίνε και το όνειρό σου. Η επιλογή είναι δική σου και ο κριτής σου κρύβεται κάπου πέρα από τις αμφιβολίες σου. Μην ανησυχείς... Για όλους μας είναι γνώριμη η μορφή του. Μην τρομάζεις... φύσει αδύνατο να τον αποφύγεις...
Οι σκέψεις, απ' την άλλη, μοιάζουν κάπως παράξενες. Εδώ, στο κέντρο του κόσμου, τί είναι το αληθινό και τι το ψεύτικο; Είμαστε κι εμείς σκέψεις, μαριονέτες ή όντα υπαρκτά; Ένα να θυμάσαι και ποτέ μην το ξεχάσεις. Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν συμβαίνει, η ύπαρξη και η επιβίωση σου βρίσκεται στα χέρια σου. Άνθρωπε πάντα γι' αυτό να προσπαθείς! Γιατί κι αν ακόμα χαθείς μέσα σ' αυτήν την αχανή Λεωφόρο, τουλάχιστον θα ξέρεις ότι είσαι εκεί! Μα αν χαθείς και απ' αυτό το κατά τ' άλλα γνώριμο έδαφος και το μέρος σου φαίνεται ξένο... τότε λυπάμαι... εσένα και εμένα για την θλίψη που κυρίευσε πριν αιώνες το γένος μας.... Το τέλος, μακρινό ή κοντινό, έρχεται και κανένας μας δεν θα το αποφύγει ποτέ.
Ατέρμων ο κύκλος των ερωτημάτων...

"ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ" από τον φίλο μου Κυριάκο, ένα μικρό παιδί με μεγάλο ποιητικό ταλέντο...

Ψυχεδέλεια

by Kyriakos Sampag on Wednesday, 30 November 2011 at 00:29

Το μισος, ο μαυρος έρωτας που τυφλώνει το πλήθος, οι αιώνιες μαγεμένες αλυσίδες που κρατούν το βασίλειο της λήθης μακρυά από το δώρο της φύσης...
  μα ακόμα και οι αλυσίδες που είναι τυλιγμένες γύρω σου και σε κάνουν να πονάς... Και ποιος είναι ο φύλακας άγγελος σου που θα σε σώσει από την αυτοκαταστροφή?
  Τα μαύρα πλοκάμια απλώθηκαν στα εσώτερα βασίλεια... το χώμα, που άλλοτε ανάβλυζε αρώματα Ανατολής, κάποια ξεχασμένα όνειρα παλιών εποχών, γεμάτο πίσσα αγκομαχά.... καταρρέει.. και στη θέση του κρατήρες θλίψης... φωλιασμένο μίσος που αρρωσταίνει τη γη σου άνθρωπε... πόνος... πόνος! Αχνοί ψίθυροι γεμίζουν τον αέρα.... ελπίδα? ή όνειρο απατηλό?
 Και αν είναι όνειρο.. ποιος θα ήθελε να ξυπνήσει; Ποιο ον θα ήθελε να δει αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα που γεμίζει τις άδειες καρδιές με μίσος και μοχθηρία? Άνθρωπε, μην ξυπνάς.. Η αλήθεια πονάει...
 Μα ποιος ποτέ αντιστάθηκε στο άγνωστο? Τα μάτια ανοίγουν... και το τέλος πλησιάζει.. μια βαθιά ανάσα και οι ψίθυροι γίνονται βόμβος, ο βόμβος μπουμπουνητό, το μπουμπουνητό σεισμός! Και η γη σκίζεται! τώρα φως... μόνο φως... το τίποτα? το κάτι ? Έρωτας? Απάτη?
  Τι είναι αυτό που ρίζωσε βαθιά μέσα μου; ο πόνος, ή η αγάπη...; ή και τα δυο; Χάνομαι.. Βυθίζομαι... Όλα σκοτεινιάζουν. Και εγώ φεύγω... Εγκαταλείπω ή παλεύω?
Οι εσώτερες δυνάμεις μου λαμβάνουν τώρα δράση! Κόκκινο! το νερό της ζωής πνίγει την ύπαρξή μου! Βοήθεια.. ακούστηκε, ψίθυρος η φωνή.... Νερό.. παντού νερό! Εν μέσω τρικυμίας αναβλύζω... κάτι από παραμύθι θυμίζει το τοπίο! Μια λέξη βουίζει στο μυαλό μου... Σωτηρία! Τις σειρήνες... όχι άλλες σειρήνες!
Ακούω τις φωνές τους και φοβάμαι.. Φωνές παντού. Τα γλυκά πρόσωπα τους με κοιτούν. Ξέρω πως είναι λάθος μα το χέρι μου φτάνει στο δικό τους. Και τότε βλέπω μόνο τέρατα γύρω μου. Τα νερά αγριεύονται και εγώ πνίγομαι. Θωλό το τοπίο. Το παραμύθι γίνεται εφιάλτης και τα όνειρα γκρεμίζονται.
Γιατι? Καρφί στην καρδιά μου! ΓΙΑΤΙ? Πάλι στο τίποτα.... σωτήρα άγγελέ μου! ΒΟΗΘΕΙΑ! Σε θέλω.. πάντα σε θέλω... γιατί δεν είσαι εδώ? Γιατί τα μάτια σου με άφησαν καρδιά μου? Γιατί τα μάτια σου, πηγή αγάπης, γίναν συντριβάνι μαύρο? Γιατί, γιατί , γιατί? Το μάτια σου... η υπόσχεσή σου.... ξανά αλυσίδες... η πληγή άνοιξε.... κατόρθωμα μεγάλο... το βέλος έσπασε... τα δεσμά δε λύθηκαν... ποτέ!
Τα δεσμά... Αιώνιες πληγές στο σώμα... Μα πιο πολύ στην ψυχή! Ψάχνω να βρω το γαλάζιο και βλέπω μόνο μαύρο. Και φοβάμαι. Η φωνή χάνεται. Και ο πόνος μεγαλώνει. Λείπεις και νιώθω πως χάνομαι. Που είσαι; Γιατί σε άφησα να φύγεις καρδιά μου; Ανοίγω τα μάτια μα εύχομαι να έμεναν για πάντα κλειστά. Συγχώρεσε με που είμαι εγώ και όχι αυτό που αναζητούσες.
Κι αυτό απάτη! Συνειδητοποιώντας την ύπαρξή μου κατάλαβα πως σκοπός είναι η αλλαγή... πάντα στόχος το μετά! Και το τώρα? τίποτα για το τώρα... το τώρα είναι παρελθόν και το μέλλον άπιαστο.... αδικία! ΑΔΙΚΙΑ! ΑΔΙΚΙΑ! Οι φωνές ουρλιάζουν στα αυτιά μου! Το Μαύρο Πέπλο εκεί... απαράλλαχτο.. ατελείωτο... Θάλασσα Σκοτεινή! Δώσε Θεέ μου κάτι από εσένα... δώσε Θεέ μου! Και η καρδιά φεύγει απ' το σώμα.. γιατί η καρδία είναι που μένει... η καρδιά ποτέ δεν μου άνηκε... Άγγελε του Ελέους! Ιδού η αποστολή σου... το άψυχο κορμί σου αιώνια θα κείτεται εδώ.... αιωνία σου η μνήμη... Αιώνα Μέγιστε! Αιώνα... απατεώνα.
Η καρδιά δεν ήταν ποτέ δική μου. Ανήκε σε άλλον από την αρχή, απλά δεν το είχα καταλάβει. Όταν διαπίστωσα ότι πάνω της είχε το όνομα σού ήταν αργά. Είχα πονέσει. Και ξαφνικά δάκρυα. Κοιτάζω τον καθρέφτη. Βλέπω ένα πρόσωπο θωλό που ζητάει απεγνωσμενα βοήθεια... Γιατιιιιί? είναι άδικο, φωνάζω μα δεν ακούγομαι. Η φωνή μου χάνεται στο πλήθος. Σε ένα πλήθος που βλέπω αλλά δεν νιώθω. Λείπεις εσύ. ΓΙΑΤΙ; Τα μάτια κλέινουν και το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου βάφει το σκοτάδι με ένα πορφυρό χρώμα. Ταξίδι ή τέλος;
Το χειροκρότημα είναι βαθύ και μακρόσυρτο... Μεγάλες δόξες! Επεφημίες..! Λουλούδια ψεύτικα πετάνε εδώ κι εκεί.... να καλυφθεί η μεγαλομανία και ο εγωισμός.. άνθρωπε.. άνθρωπε!!! Οι κουρτίνες πέφτουν.. η παράσταση έλαβε τέλος! Το πλήθος αποχωρεί.. τα φώτα σβήνουν... και το τοπίο αλλάζει! Το Θέατρο της ζωής σου έλαβε τέλος! Και τώρα αρχίζει η απολογία.... Γιατί? Η ζυγαριά κλείνει προς το μέρος σου... Γιατί? Τα λάθη απαριθμούνται... Γιατί? η τυφλή κυρία τρέφει συναισθήματα που δεν θες να αγγίξεις... το βλέμμα της ανύπαρκτο μα διαπεραστικό... Γιατί? Τρόμος σε γεμίζει.. Γιατί? Δεν είναι αυτό που νομίζεις..
Ήρθε το τέλος και φοβάσαι. Τρομάζεις μόνο με την σκέψη δειλέ άνθρωπε!! τρέχεις... Προσπαθείς να ξεφύγεις. Για πρώτη φορά στην ζωή σου προσπαθείς. Μα ποια ζωή; εκείνη χάθηκε και σκορπίστηκε στην άβυσσο σαν σκόνη. Σκόνη; Έρημος μπροστά σου. Η ψυχή σου βρίσκεται κάπου εκεί. Αλλά που; Αυτοκαταστροφή για άλλη μια φορά; Ή προσπάθεια για το ακατόρθωτο?
Η έρημος ακατανόμαστη μα γνωστή! Εδώ... που ο εγωισμός στραγγαλίζεται σαν μωρό στην κούνια.. εδώ που η προσωπικότητα δεν έχει λόγο ύπαρξης.. εδώ που το σκοτάδι είναι ο μόνος δρόμος... και η επιστροφή αδύνατη... Το τέλος βρίσκεται στη γνώση, η ελπίδα στη θέωση... μα η θεική βοήθεια λαμβάνει τέλος... και τώρα.. ΜΟΝΟΣ!
Για μια ακόμα φορά μόνος. Δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα παρά μόνο μίσος. Για τον εαυτό σου. Εσύ ευθύνεσαι που έφτασες ως εδώ. Βουλιάζεις σε μια θάλασσα και πλοκάμια τυλίγονται γύρω σου. Κοφτερά δόντια παντού. Μα δεν φοβάσαι. Τι χειρότερο από την ζωή? ο θάνατος? αναρωτιέσαι μα δεν κινείσαι. Περιμένεις. Κλείνεις τα μάτια, ψιθυρίζεις "σ'αγαπώ" και περιμένεις. Τελος?
Ο δρόμος μονόδρομος! Μόνο μπροστά! Καταλαβαίνεις ότι η μοναξιά είναι αρετή... η αγάπη είναι πίσω.. και τα πάντα μπροστά! Η Χρυσή Πόλη με τις αστραφτερές σκεπές πλέον κατέρρευσε... ο άγγελος σου έγινες εσύ! Και το νόημα ύπαρξης είναι λίγο πριν το τέλος... Μπροστά λοιπόν! Αν τα θες όλα, πιάσε τα! Ακόμη μια δοκιμασία.... Στην έρημο η απάντηση! Στην έρημο το κλειδί! Στο μετά η σωτηρία.. στο στέμμα τα πάντα.... Στην κορφή λοιπόν! Ή τώρα ή ποτέ ξανά!
Ίσως και προς το τέλος να κατάλαβες.. ίσως δεν είναι πολύ αργά. ΙΣΩΣ. Βαδίζεις, ξέροντας πως πας στο κενό και στο τίποτα. Αλλά δεν έχεις άλλη επιλογή. Η πρόκληση μεγαλώνει. Λίγα βήματα ακόμα και το βασανιστήριο τελειώνει. Μα θες να τελειώσει; Τώρα που εμαθες να πονάς αξίζει να χαθείς; ΙΣΩΣ.
Η απόφαση πάρθηκε... και ξαφνικά σιωπή... δυο γλυκά χέρια σε αγγίζουν... ένα γλυκό τραγούδι σε ξυπνάει... Όνειρο? Όλα ένα όνειρο? Το μέρος φαίνεται γνώριμο.... η αυγή από τις χαραμάδες εισβάλει στο δωμάτιο... οι τοίχοι παίρνουν πίσω το χρώμα τους... η ζωή σου βγάζει φτερά.... η πρώτη λέξη που σου έρχεται... Έμαθα... έμαθα? Ποιος στα αλήθεια νοιάζεται? Καλημέρα.
Αναρωτιέσαι αν έμαθες. Μα ναι έμαθες.
Ακουμπάς τα χέρια που είναι δίπλα σου, λες ψυθυριστά ένα σ'αγαπώ και χαμογελάς. Καλημέρα.
Άβυσσος η ψυχή μας...

"Νύχτες" Κ.Μόντη

Καλά, θ’ απορροφήσουν κάτι από την έγνοια σου
η μέρα, η κίνηση, η δουλειά σου, οι φίλοι
και θα μπορέσεις ύστερα να πας
σε κάνα θέατρο ή κέντρο ή όπου αλλού.

Όμως όταν τελειώσουν όλα,
τα θέατρα και τα κέντρα κλείσουν
και πουν οι φίλοι καληνύχτα
και πρέπει να γυρίσεις πια στο σπίτι, τι θα γίνει;

Το ξέρεις πως σκληρή, αδυσώπητη
σε περιμένει στο κρεβάτι σου η έγνοια.
Θα ‘σαι μονάχος.
Και τότε θα λογαριαστείτε,
θες ή δεν θες θα μπουν κάτω όλα να λογαριαστείτε.
Θα ‘ σαι μονάχος.
Κι ανυπεράσπιστος απ’ τα θέατρα και τα κέντρα
κι απ’ τη δουλειά σου και άλλες φίλους.
Σε περιμένει στο κρεβάτι σου η έγνοια.
Θα ‘ρθεις, δεν γίνεται. Είν’ τόσο σίγουρη γι’ αυτό και σε περιμένει.
Είναι στο σπίτι και σε περιμένει.

Κ. Μόντης

ΠΡΟΣ ΦΙΛΟΛΟΓΟ ΜΕΛΕΤΗΤΗ ΠΟΙΗΣΗΣ

Αν πραγματικά βρήκες είκοσι λάμδα στο ποίημα
Με προβληματίζεις,
Αν πραγματικά βρήκες είκοσι δέλτα
Με προβληματίζεις πολύ σοβαρά.